Paradijsje Karimunjawa, Prambanan en tuben

Het is weer tijd om een hoop te vertellen! Ik begin langzaam aan te merken dat het leven hier toch wel echt anders is.. Zo werd ik vanochtend wakker en zag ik een heleboel foto's op whats app van Udenhout onder zeil. Ook nog even met Miranda geappt die net van plan was om te gaan slapen.. best raar als je net wakker wordt!! Ik mis Udenhout onder zeil toch wel een beetje hoor!

Ik zit me nu te bedenken waar ik eens zal beginnen, we hebben alweer een hoop meegemaakt. Laat ik beginnen bij onze vakantie naar Karimunjawa. Zondag 15 maart werden we om 23.30 opgehaald om richting de boot naar Karimunjawa te gaan. Dit was een lange rit van ongeveer 5/6 uur. Eenmaal bij de haven aangekomen moesten we nog 3 uur wachten voordat de boot ging.. Een half uur van te voren hebben we allemaal netjes onze reispilletjes ingenomen, zodat we niet zeeziek zouden worden op de boot. Om 9 uur vertrok de boot richting het paradijsje 'Karimunjawa'. Gelukkig hadden we de fast-boat en duurde het maar 2 uur, eerst zouden we eigenlijk de slow boat hebben en zou het 5 uur duren. Maandag ochtend zijn we aangekomen op Karimunjawa en we vonden het meteen al een paradijsje. Heeerlijk weer, gezellige mensen, mooie zee en mooie stranden. We verbleven in 'the coconut house' een erg gezellige homestay met hangmat en zitzakken. De volgende dag zijn we gaan snorkelen en naar een ander eiland geweest. Karimunjawa bestaat uit 27 tropische bounty eilandjes die echt prachtig waren! Het snorkelen was ook erg gaaf, je zwemt tussen de vissen en het super mooie koraal. Echt iets wat je kan blijven doen. We hebben die week dus ook nog een keer een snorkeltrip gedaan op een andere plek. Tussen het snorkelen door hadden we een BBQ op een van de mooie stranden. Erg gezellig en lekker Indonesisch eten. Het eten 's avonds was ook heel anders dan in Yogyakarta. Je kon er namelijk alleen maar op de grond zitten en eten bij kraampjes bestellen. Het was voornamelijk vis wat je kon bestellen. Gelukkig hadden ze ook gewoon nasi Goreng en mie Goreng.
Helaas gebeuren er ook minder leuke dingen.. Maandag kreeg ik een berichtje van Ruud dat zijn Oma was overleden. Het voelde op dat moment heel gek om hier te zijn en niet bij Ruud en de familie te kunnen zijn.. Gelukkig was het een erg mooi afscheid geweest.

Voordat we naar Karimunjawa gingen zijn we gaan Tuben door de grotten en over de rivier. Tuben is met een grote rubberen band de rivier afdrijven. Hierbij dreef je door de grotten met heeel veel vleermuizen. Dus Ine ik heb de hele tour met me handen boven m'n haren gezwaaid, zodat ze zeker niet in m'n haren zouden komen (Gelukkig wist ik nu dat het een grapje was). Eenmaal buiten aangekomen, waren er stukjes waar de rivier wat 'wilder' was, wat het nog net wat spannender maakte. Tussenin was er een hoge rots die je kon beklimmen en waar je dan af kon springen. In verband met mijn knie heb ik hierbij maar rustig toegekeken hoe Danielle, Manet en Anouk boven in hun broek stonden te poepen haha, maar ze hebben het wel gedaan!!

Eenmaal terug van Karimunjawa waren we van plan om een frikandel speciaal te gaan eten. We hadden namelijk gezien en gehoord dat ze die bij Café Janur hadden. Wij enorm enthousiast op onze scooters naar café Janur.. we hadden zelfs een liedje over een frikandel speciaal gemaakt. Eenmaal daar aangekomen hadden we besteld: Friet saté met mayo en een frikandel speciaal. Ons geluk kon niet op!! 1 minuut later stond de vrouw aan onze tafel met de mededeling 'de frikandellen speciaal zijn op'. Wat een teleurstelling!! We hebben nu ook besloten om nooit meer bij die tent te gaan eten haha! De friet saté met mayo was trouwens ook niet wat het had moeten zijn. Dat was een flinke tegenvaller ;)

Gisteren zijn we met de UNY naar de Prambanan geweest. Dat is een groot Hindoeïstische tempel. Echt super mooi!! Het heeft drie hoofdtempels waarvan de hoogste 47 meter hoog is. Iets lager liggen de ruïnes van ongeveer nog 224 torens. Echt heel erg sonde dat die zijn ingestort. Bij zo'n toeristische attractie voel je je trouwens wel heel erg bekeken. Er zijn genoeg mensen die met je op de foto willen, maar we hebben al geleerd dat we daar ook weleens nee tegen mogen zeggen. Wij stonden met z'n vieren voor de Prambanan om een super gave foto te maken, komt er zomaar een man bij ons staan die met ons op de foto wilde, maar dus ook onze foto verpeste. Verder was het echt super mooi om daar rond te lopen en te zien wat voor betekenissen het allemaal bij zich draagt.

Afgelopen nacht ging het hier trouwens flink tekeer. Het onweerde echt super hard. Rond half 1 schrok ik wakker van een enorm harde knal. Gelukkig sliepen Anouk en ik bij elkaar, zodat we wat minder bang waren. Ik denk dat dat echt het hardste onweer is geweest dat ik ooit heb gehoord. En niet een keertje, maar het ging nog een tijdje zo door..

Volgende week beginnen we weer met stage. Deze week hadden de leerlingen toetsweek en zijn we gaan kijken hoe ze hier toetsen. Opzich is het wel te vergelijken met Nederland. Alleen wanneer er een aantal kinderen klaar zijn mogen ze gewoon praten en spelen, terwijl de andere kinderen nog bezig zijn. Ik denk dat deze tijd veel beter besteedt kan worden en dat het ook zeker niet fijn is voor de leerlingen die nog bezig zijn. De leerkracht kan weinig tot geen Engels, dus lastig om daar een gesprek mee te voeren. Er zijn twee vak leerkrachten voor Engels, waar we normaal ook bij in de klas staan. Ook krijgen ze hier trouwens echt heel lang de tijd voor een toets, 2 uur!! Dus ik snap ook wel dat de kinderen die klaar zijn zich gaan vervelen..

Ik denk dat ik nu wel zo'n beetje het meeste heb verteld. Er zijn nog een paar typische Indonesische dingetjes die ik nog niet verteld heb:
-In bijna alle crèmes en bodylotion etc. zit whitening crème. De mensen hier kijken echt op tegen blanke mensen en willen heel graag blank worden. Ze kunnen het dan ook echt niet begrijpen dat wij liggen te bakken in de zon om bruiner te worden. Zo zijn we nu al bruiner dan onze tutor student!!
-De mensen hier zitten met handschoenen aan op de scooter, zodat hun handen zeker niet bruiner worden
-Voorrang geven kennen ze hier niet, je moet altijd voorrang nemen! Als je te lang wacht krijg je een toeter te horen en moet je zorgen dat je doorrijdt. Dit gaat ons nog best goed af!
-Sommige mensen denken dat ze in Nederland al veel met hun telefoons zitten, hier is het nog erger! Iedereen heeft hier standaard een powerbank in zijn tas, omdat hun telefoons zo'n twee keer per dag opgeladen moeten worden. Ook zijn er in alle restaurants stopcontacten te vinden, zodat je je telefoon op kan laden.

De foto's komen weer op facebook te staan!!

Voor de gene die het leuk vinden om mijn Adres te hebben:
Suzan van Balkom, room 310
Jalan manggis 52
gaten Rt 06 Rw 28
Dabag, condong catur
depok sleman, Jogjakarta, Indonesië
55283

Liefs Suzan